de heer William A.J. Vroegop

Zijn vader J.J.Vroegop (gereformeerd) en moeder F.J.C.A. Buffart (katholiek) woonden in Voorburg beiden op het Dr. Blookerplein, maar leerden elkaar pas kennen in het verzet. Vader was KP-commandant en moeder werd in 1944 koerierster. Ze trouwden na de oorlog en kregen allebei het verzetherdenkingskruis.

Pim werd geboren op 21 september 1949. De Ronde Tafel Conferentie in Den Haag was toen nog in volle gang. Op 27 december 1949 (Pim was toen dus 3 maanden en 6 dagen oud) kreeg Indonesië (Java en Sumatra) formeel de onafhankelijkheid aangeboden door Koningin Juliana op het Paleis in Amsterdam. Na enkele maanden Republik Indonesia Serikat (RIS), de Verenigde Staten van Indonesië, met een Republik Indonesia en een Republiek Oost Indonesia (met als president Soekawati en als hoofdstad Makassar) werd geheel Nederlands Indië (met uitzondering van Nieuw-Guinea) de Republik Indonesia (RI). Dit alles ging op dat moment natuurlijk nog geheel aan Pim voorbij.

Maar al vanaf de lagere school had Pim een enorme belangstelling voor Indonesie. Door de verhalen thuis, (een deel van zijn familie had daar geleefd, in goede- en slechte tijden), maar ook door vrienden en vriendinnetjes uit de klas, ontstond de liefde voor dat land. Een tropische schelpenverzameling, batik-doeken aan de muur van zijn jongenskamer en een ruime belangstelling voor alles wat met het gebied te maken had. Ook veel boeken over de cultuur en de geschiedenis, verslond hij in zijn vrije tijd. In de beginjaren '60 stonden de kranten bol van informatie. De strijd om Nederlands Nieuw-Guinea, de overdracht ervan, de dreigende oorlog met Maleisie/Engeland om Noord Borneo, de anti westerse rellen met het verbranden van Beatles-platen, de coup en het huisarrest van Soekarno.

Pim's moeder was niet zo blij met Pim's grote belangstelling voor Indonesië. Afkomstig uit een militair gezin wilde zij graag voor Pim een toekomst bij de Koninklijke Landmacht. Haar beide broers hadden elk een zoon, waarvan er een bij de Marine ging (Luuk Buffart werd uiteindelijk Bevelhebber ) en de andere bij de Luchtmacht (Rob Buffart werd uiteindelijk o.a. Commandant van Vliegbasis Soesterberg) Maar helaas ging Pim's aandacht meer uit naar Indonesische vriendinnen. Hij trouwde een vriendin van de Hotelschool en besloot aan een toekomst in Indonesië te gaan werken.

Nog net geen 20-jaar oud trok Pim met vrouw en baby (Cindy) naar Jakarta. Met wat contracten op zak en een opleiding in het Toerisme en Hotelwezen. De eerste maanden werd het jonge gezin in Jakarta opgevangen door de schoonouders en woonden ze in Kemang aan de Jl. Bangka. Pim kon in Jakarta meteen aan de slag als vertegenvoordiger voor - en distributeur van de popbladen Muziek Expres en Popfoto. (van Paul Acket) Verder vulde hij wekelijks drie programma's op verschillende radiostations (Elshinta, Prambors en Cakrawala) met banden van Radio Veronica, waarop de wekelijkse Top 40. In de grote hotels van Jakarta organiseerde hij muziek-evenementen met lokale artiesten en deed de boekingen voor toen bekende artiesten zoals Vivi Soemanti, Frans Daromes en Dudi Iskandar. Met hen trok hij zowat alle buitengewesten door. In 1970 liet hij de eerste band uit Nederland overkomen: The Cats uit Volendam.

Zowel in Jakarta als in Bandung en Surabaya waren alle plaatsen in de afgehuurde voetbalstadions snel uitverkocht.Dus volgden in een rap tempo meer artiesten, zoals Heintje (met de Kornehlsen Singers uit Duitsland), The Blue Diamonds, Shocking Blue met Mariska Veres, Jack Jersey en Lisa Mc Keag, de meidengroep Babe, Vulcano, etc. Ook uit de Philippijnen haalde Pim de toen beroemde zanger-filmster Victor Wood en ging met hem zelfs naar Menado en Ternate. Verder natuurlijk Cliff Richard met Olivia Newton John. En vervolgens de toen nog complete Guys 'n Dolls.

Vanaf 1971 stelde Pim ook de eerste rondreizen "Java-Bali-Overland" samen, die werden uitgevoerd door de Stichting Overzeese Contacten (SOC). Al gauw waren deze rondreizen, die ook onder Pim's leiding (als reisleider-gids) stonden zo'n commercieel succes, dat de arrangementen werden overgenomen door Unitavel BV., voor wie Pim vele duizenden Nederlanders door de hele Archipel heeft gebracht. Maar later maakte Pim ook programma's voor de Nederlandse Reisvereniging (NRV), de Zuid Europa Stichting (ZES), de ANWB, Holland International, Holland Overseas Travel (HOT), Hotelplan, etc.

Door zijn grote baard, leek de jonge Pim zeker tien jaar ouder dan hij was. Zo had hij meer overwicht op zijn reisgezelschappen want hij zag eruit als een missionaris op Nieuw Guinea of een KNIL-officier uit de Atjeh-oorlog. Vooral van oud-bestuursambtenaren en oud-KNIL/KL-ers kreeg Pim telkens weer nieuwe informatie over de Nederlandse periode en de wetenswaardigheden van veel steden en gebieden. Daar was voldoende tijd voor, omdat de rondreizen tenminste 28 dagen duurden. De ene reis was nog niet afgelopen, of de volgende groep voor Pim stond alweer in de startblokken. Inmiddels woonde het gezin, dat inmiddels bestond uit 5 personen (Judy, Pim, Cindy, Patrick en Daniel), tijger Radja, kater Kees, de honden Bruno en Imka en de apen Boy, Billy en Candy in een riante hoekwoning, met 8 personen intern personeel, te Cipete aan de Jalan H. Naim) Zuid Jakarta. Pim had intussen diverse vooraanstaande Indonesiers in zijn kennissenkring. Luchtmacht-maarschalk Suryadarma b.d. was zijn beste postzegel vriend, bij Generaal Hoegeng Imam Santoso (hoofd Indonesische politie) kwam hij regelmatig met gezin eten, met Sultan Hamid II van Pontianak (ex. adjudant van ZKH Koningin Wilhelmina en minister van de Republiek Oost-Indonesië) ging hij regelmatig naar recepties, Jack en Nien Lesmana (bekende artiesten) waren muziekvrienden en voor Mas Yos (eigenaar Radio Elshinta) maakte Pim radio-programma's. Gedurende twee jaar liet Pim de door hem gehuurde Old Dutch Bar te Pasar Ular, Kodja, Tanjung Priok, Noord Jakarta en in Antjol (Bina Ria) het restaurant Tjakalang (t.o. het ereveld Antjol) door vrienden runnen.

Als hobbies had Pim onderandere het verzamelen van postzegels en oude brieven en antiek. Diverse Nederlandse handelaren kwamen bij hem logeren en deden flinke bestellingen. Omdat gaande weg in de jaren '70 de wetten werden aangepast op het gebied van toerisme, zette Pim samen met Dr. Sularto een school op voor Nederlands-talige gidsen, die er het verplicht gestelde diploma konden behalen (aan de Jl. Dr. H. Juanda, het voormalige Noordwijk). Bij de inkoopsreizen voor de reisbureau's moest Pim soms ook de uitgekozen hotels nog helpen bij de opzet van het hotel-management. Over deze tijd is o.a. geschreven door de Indische schrijver Frank Neijndorff in "Mysterieze spookverhalen uit Indie" (blz.135-143).

Toen zijn kinderen begin '80 naar de middelbare school moesten, besloot Pim onder aandringen van familie, om met gezin voor een aantal jaren naar Nederland te gaan. Ook hondje Imka (gevonden in juni 1973 op de stoep voor het Malangse Imka-Hotel) ging mee. Van Freule Van Heekeren van Kell kon Pim in het Gelderse De Steeg, op Parkweg 28 "Rhederheim" op landgoed Rhederoord huren, precies op de grens van de Noord Veluwe-zoom. Ondanks de prachtige omgeving kon Pim echter niet meer aarden in Nederland.

Vanuit Nederland plande hij rondreizen naar Indonesie (voor Holland International, afdeling Speciale Reizen te Eindhoven), maar ook naar Taiwan, HongKong, Macau en China, naar Sri Lanka en de Malediven, naar Thailand en Birma en naar Singapore en Maleisië. Niet alleen met groepen toeristen ging Pim op reis maar ook met film- en televisieploegen. Zo organiseerde hij de opnamens voor "Nederlanders Overzee" in Azië van producer Jan Dorresteijn, maar ook voor programma's als "Parallax" voor Veronica TV van Thailand tot in Papua New Guinea. Ook muziekprogramma's zoals de NCRV-serie "Groeten uit Holland".

Het kon niet uitblijven. In 1985 keerde Pim terug naar Indonesië. In hotels verblijvende, trok hij met de ene- na de andere toeristengroep door de archipel. In 1987 verhuisde hij naar Singapore (Mimosa Crescent in Seletar Hills). Werkende voor de Singapore Tourist Promotion Board (STPB) hielp hij een bekende inbound-touroperator (Royale Meridian) met het opzetten van tours v.v. vanuit Singapore. (O.a. naar Christmas Island , de Maleisische eilanden en Zuid Thailand)

Na twee jaar Singapore, kwam Pim op uitnodiging van een Balinese hoteleigenaar naar Bali. Hij werd Director Sales & Marketing voor het Bali Tropic Palace Hotel te Nusa Dua en kwam daar ook te wonen in een hotel-bungalow aan zee. Hij werkte er tot hij in 1994 trouwde met de Balinese danseres Ni Wayan Sukerti. Samen reisden ze verschillende keren naar Europa. Toen ze voor een poosje neerstreken in Den Haag, koos Sukerti voor een toekomst in Nederland. Terug op Bali maakte Pim van 8 kleine hotels een sterke hotelketen. Hij kwam te wonen in Orchid Villa aan de Jl. Danau Tamblingan te Sanur. De jonge danseres Nyoman Sunadi kwam bij hem wonen. Voor Nyoman Sunadi organiseerde hij 8 Europese tournee's. In 2000 werd ze de danseres van het Millenium en danste voor President Megawati te Denpasar op het Bali Art Festival. Er verschenen postzegels van haar en een herdenkingsenveloppe. Omdat veel schilders met Nyoman werkten, kon Pim ook deze schilders om de beurt uitnodigen voor het houden van exposities in o.a. Nederland.

Door het ontwikkelen van kunst en cultuur en dit aan een breed publiek buiten Indonesie te tonen, werkt Pim mee aan de promotie voor dit schitterende land. Op sociaal gebied verrichte Pim werk als secretaris voor de stichting Sociaal Cultureel Instituut Indonesie Nederland (SCIINN).

In 2001 verhuisde Pim met Nyoman Sunadi naar Blimbing, Malang. Nyoman keerde medio 2003 terug naar Bali (lees "Mysterieze spookverhalen uit Indie" van Frank Neijndorff, blz. 148-159) en Pim ging zich geheel toeleggen op sociaal en cultureel werk.

In 2003 leerde Pim sociaal werkster Pipiet Sulistyowati kennen en samen zetten ze op 11 maart 2005 de Stichting Suvono op. Fondenwerving voor aankoop van nieuw gemaakte traditionele Oost Javaanse bamboehuizen is slecht eens van de plannen. Deze huizen uit elkaar halen en verschepen per 5 units in een container naar Haiti, voor het bamboe-project van Broeder Gerard. Dit is werkverschaffing voor bamboesnijders in Sukun en tevens huisvesting voor dakloze Haitianen van Broeder Gerard.Alleen de eerste keer zouden twee bamboe-snijders /bouwers uit Sukun naar Haiti moeten komen om de eerste huizen zelf in elkaar te zetten en dit te leren aan de locale mensen van het project. Hierbij moeten dan ook meerdere soorten Javaanse bamboestekken worden geplant om in Haiti verder te kweken.

Pim hoopt zijn verdere leven in Malang te kunnen blijven, zodat hij zich kan blijven inzetten voor de armen en de jeugd van de wijk Sukun. Na te hebben gewoond in Blimbing en aan de Jalan Durian, woont Pim nu met zijn nieuwe gezin aan de Jalan Siwalan. Zoon Pans werd daar geboren op 23 augustus 2006.


Voorzitter William Vroegop in een internet cafe.

William Vroegop met een muts van KFC, ter viering van het tweejarig bestaan van de stichting.